wkrótce jakiś znajdzie. - Kobiety. Tak, milordzie. Ale... w jakim celu? - Małżeństwa, panie Mullins. Proszę mi dostarczyć listę rano, żebyśmy mogli zacząć eliminację. Zostawił osłupiałego doradcę i wrócił na górę. Wimbole już udał się na spoczynek, dom był pusty i cichy. Dotarłszy do swojego apartamentu, zwolnił lokaja i rozebrał się. Nalał sobie brandy i wychylił ją jednym haustem. Jeszcze długo w noc siedział po ciemku i patrzył na księżyc, ale widział tylko turkusowe oczy. Kiedy rano Bartlett zapukał do drzwi, a następnie wszedł bez pytania do sypialni, Lucien spał dopiero od dwudziestu minut. - Do diabła! Która godzina? - burknął, ciskając w służącego butem. Bartlett złapał pocisk i ruszył do okna. - Siódma, milordzie. Pan Mullins wyszedł, ale prosił mnie, bym panu przekazał, że wróci o ósmej. Rozsunął ciężkie niebieskie zasłony. Jasne światło dnia zalało pokój. Lucien jęknął i zakrył oczy ręką. - Czy Wimbole ma przygotować coś na ból głowy, milordzie? - spytał lokaj, zbierając rozrzucone ubrania. - Nie. Jestem po prostu zmęczony. Czy harpie i panna Gallant już wstały? - Panna Gallant i Sally poszły do Hyde Parku jakieś piętnaście minut temu. Gdy wychodziłem z kuchni, Penny i Marie zostały wezwane do pokoju pani Delacroix. Dobrze, że Bartlett umiał trzymać język za zębami, miał wyczucie czasu i gust, bo jego chłodny profesjonalizm bywał czasami irytujący. - Przynieś mi kawy. - Tak, milordzie. Lucien wstał, włożył koszulę i spodnie, które wieczorem przygotował mu lokaj. Dzięki Bogu, że już wcześniej postanowili z Robertem wybrać się na wyścigi łodzi na Tamizie. W przeciwnym razie przez cały dzień rozmyślałby o guwernantce swojej kuzynki. Wprawdzie rzadko, ale zdarzało mu się być odtrącanym. Nigdy nie przejmował się niepowodzeniem, bo wiedział z doświadczenia, że jest wiele dam, u których znajdzie pociechę. Lecz dzisiaj nie miał ochoty odwiedzić żadnej. Przy śniadaniu panna Gallant będzie uczyć Rose, że należy powściągać emocje, a on będzie zmuszony słuchać każdego słowa, świadomy, że nauczycielka kieruje je do niego. Nie chciał dać jej satysfakcji, dlatego wypił kawę na górze, a następnie zszedł poszukać pana Mullinsa. - Tylko tyle? - warknął, rzucając listę na biurko. - Dał mi pan mało czasu, milordzie - odparł doradca z urażoną miną. - Tu jest piętnaście nazwisk i wszystkie panny spełniają pańskie wymagania. - Świetnie. Co najmniej dwie z nich przyjdą jutro do Howardów. - Milordzie, jeśli rzeczywiście zamierza się pan ożenić... - Od razu skreśl Charlotte Bradshaw - przerwał mu bezceremonialnie. - Jej brat ma skłonność do hazardu. Nie zamierzam później spłacać jego długów. Niech pan przejrzy jeszcze raz całą listę. Im mniej rodzinnych koneksji, tym lepiej. - Ale życzył pan sobie, żeby pochodziły z dobrych rodzin. - Tak, lecz martwi krewni byliby najlepsi. - Milordzie, to niełatwe zadanie... - Do piątku chcę dostać piętnaście nazwisk. Jasne? Pan Mulins westchnął i zmiął kartkę. - Tak, milordzie. Zajmę się tym bezzwłocznie. Przez następne półtora dnia Alexandra nie widziała lorda Kilcairna. Pomyślała nawet, że jej unika, ale w końcu doszła do wniosku, że chodzi raczej o jego ciotkę i kuzynkę. Wmówiła sobie, że tak jest lepiej, bo może spokojnie, bez złośliwych komentarzy, przygotować Rose do pierwszej wizyty w towarzystwie. Mimo to, gdy zamykała oczy, czuła jego usta, dłonie, siłę. Miała czas na