- Myślę, że właściwym określeniem będzie „o tyle dobrze, o ile należało się spodziewać". - Nieznacznie drgnęły jej usta. - Przyjęły to źle, ale czy mogło być inaczej? Opowiedział jej, jak natknął się na Flic - zmartwioną oczywiście, jednak opanowaną, co świadczyło o jej wewnętrznej sile. A także o tym, co wspomniała na temat Imogen i Chloe - żeby pierwszą zostawić w spokoju i mieć oko na drugą. - I zrobiłeś to? - Jeszcze nie, najpierw chciałem zobaczyć się z tobą. Sylwia pokręciła smutno głową. - Wiesz, to trochę dziwne. Poza tym, że się zmartwiły, odniosłam wrażenie, że mają do mnie pretensję, jakby ten guz... rak - specjalnie użyła tego słowa, wypróbowując, jak zabrzmi - był moją winą. - Chyba często złoszczą nas rzeczy, na które nie mamy wpływu. - Jak na przykład śmierć. Matthew uznał, że lepiej się nie odzywać. - Powiedziałam im, że nie zamierzam umrzeć, przynajmniej jeszcze nie teraz. Mam nadzieję, że nie skłamałam. Onkolog postawił sprawę jasno: gdyby były powody, zaleciłby mastektomię, a nie zalecił. Odpukał w drewniany stół. - Zrobiłam to samo po jego słowach, chociaż w zasadzie nie jestem przesądna. Dziękuję, Matthew. - Za co? 179 - Za to, że tu jesteś. Za twoją wrażliwość. Za to, że na razie nie wyjeżdżasz. - Nie musisz dziękować, jesteśmy przecież rodziną. - Zawsze możesz zmienić zdanie, chyba wiesz. - Nie zmienię. Potem zajrzał do Chloe i po mokrych policzkach dziewczynki poznał, że płakała, póki sen jej nie zmorzył. Postał nad nią przez parę sekund, żałując, że nie może pogłaskać jej po włosach i otulić kocem, jak zrobiłby to prawdziwy ojciec. Niestety, nie był nim, więc nie mógł ryzykować, że ją obudzi, może nawet przestraszy, dlatego odwrócił się, zamknął po cichu drzwi i zszedł na dół. Drzwi do gabinetu stały otworem, w środku było ciemno. Pewnie Flic też poszła już do siebie. Matthew powędrował do salonu z Kahlim przy nodze, nalał sobie odrobinę malta, znalazł na pół opróżnioną paczkę ziemniaczanych chrupek, po czym usiadł w fotelu i solidarnie podzielił się z psem. - Łatwo ci zrobić dobrze, stary, co? - powiedział łagodnie do retrievera, który przysunął się blisko, wymachując ogonem. - Nie tak jak reszcie twojej rodziny... Oczywiście, z wyjątkiem Sylwii. Chociaż podejrzewał, że nawet ona nie ufałaby mu zbyt mocno, gdyby nie ostatni kryzys. Ciekawe, czy wyzbyła się już całkowicie podejrzeń wywołanych insynuacjami Imogen? Czy raczej, będąc prawie pewną jego niewinności, uznała, że w obecnej sytuacji lepiej stłumić wszelkie wątpliwości, ukryć je na razie w zakamarkach umysłu. Teraz nie ma sensu tego roztrząsać. Jednym haustem dopił resztę malta, wyniósł do kuchni szklankę i puste opakowanie po chrupkach, nalał Kahlemu wody do miski,